Jak wygląda odwaga? Na co trzeba się zdobyć, by swoje działanie nazwać aktem odwagi? Do czego się posunąć? Jakie granice przekroczyć? Jakie tabu złamać?

Trzynaście odważnych reportażystek opisało historie odważnych kobiet - pozbawione sensacji, a trzymające w napięciu do ostatniego zdania. Opowiedziały o sprawach powszednich, pozornie zwyczajnych w zaskakujący sposĂłb. No bo jak opisać kobietę, ktĂłra od lat szuka ciała swojej cĂłrki? Albo ultrakatoliczkę, ktĂłra wychodzi za ortodoksyjnego muzułmanina? A lesbijkę, ktĂłra żyje w szczęśliwym związku, ale w nieszczęśliwym miejscu? Lub kobietę przez lata dręczoną fizycznie i psychicznie przez swoją matkę, ktĂłrą w końcu zabija w afekcie?

Każdą z bohaterek cechuje nieprzeciętna odwaga, czasem wrodzona, częściej pochodząca nie wiadomo skąd, ktĂłra pojawia się, gdy muszą stawić czoła losowi, mężowi, wspomnieniom, rodzinie.

Tak, odwaga jest kobietą.

Psychiatrię traktuje się w Polsce jak dziecko - ma być i nie sprawiać kłopotu. Nie odzywać się niepytana. Ta książka jest głosem osĂłb, ktĂłre od lat się nią zajmują. W rĂłżnych miejscach.

Psychiatria dzieci i młodzieży w Polsce jest w zapaści. Słowa, ktĂłrymi najczęściej się ją opisuje, to: "fiasko", "katastrofa", "dramat". Oddziały psychiatryczne są przepełnione, a leczenie dzieci utrudnione przez brak wykwalifikowanej kadry. Coraz więcej rodzicĂłw pyta o dobrego psychiatrę, szuka pomocy w dramatycznych sytuacjach. Kryzys się pogłębia.

Marta Szarejko, dziennikarka i reportażystka, oddaje głos psychiatrom i psychologom. Przemierza szpitalne korytarze razem z nimi: potwornie zmęczonymi, bezradnymi, ale podejmującymi walkę z systemem. Zdeterminowanymi, by mimo trudnych warunkĂłw leczyć.

Sprawdza, co kryje się za alarmującymi określeniami, dlaczego zdaniem lekarzy jest tak źle, jak temu zaradzić i gdzie szukać wsparcia, gdy sami nie potrafimy już pomĂłc naszym dzieciom.

Pokazuje psychiatrĂłw nie jako bogĂłw, lecz ludzi, ktĂłrzy nie zawsze mają jednoznaczne odpowiedzi. Opowiadają o systemie, ale też o rodzinie - jak zmieniała się przez ostatnie dekady i jaki to miało wpływ na dzieci. Zdania, ktĂłre najczęściej padają z ich ust, to:

Rodzice abdykują ze swojej roli.

Ukryte formy przemocy są zapisane w ciele.

Oddział jest miejscem, do ktĂłrego trafia dziecko dramatycznie poobijane. Nikt nie prĂłbuje zrobić niczego, żeby ono tam nie trafiło.

Z adopcji jest dużo zwrotĂłw.

Dorośli często bagatelizują problemy dzieci, udają, że ich nie ma. A jeśli nie da się udawać, ukrywają je.